Płaszcz

 

Płaszcz ofiarny

               

„Nie…Z tego czarnego atłasu nie uszyję płaszcza ofiarnego…Uszyję suknię
na tango…”- powiedziała z mocą. Siedziała w fotelu. Śliczna, drobna kobieta. Ciemnowłosa. Czerwone, uszminkowane usta. Bluzka w kolorze butelkowej zieleni. I błyszczące zielone korale. Jak jej duże zielone, błyszczące oczy. Piękna. Silna. Delikatna. Miękka jak fala. Srebrzysta jak księżyc. Pełna ciepłego słonecznego blasku. Żywa. Nareszcie żywa.

Jakiś czas temu kupiła kilka metrów czarnego materiału. Na ofiarny płaszcz. Płaszcz, który nosiła przecież niewidoczny od tylu lat. Płaszcz przetykany igłami bólu. Słowami. Zdarzeniami. Stratami. Zdradami. Śmiercią. Płaszcz, który przecież  - uszyty, byłby nie do uniesienia. Przez nikogo. A jednak nosiła go codziennie. Otulona nim mówiła, śmiała się, tańczyła, słuchała, tuliła. W niewidoczną materię wnikały wciąż jeszcze kolejne igiełki bólu. A ona, nosząc go, żyła. Codziennie żyła, nie zrzucając niewidocznej materii. Płaszcz wnikał w nią, kiedy oddawała się naga kochankowi. Był z nią, gdy spacerowała po cmentarzach, zazdroszcząc zmarłym ich spokojnego snu. Czuła go, gdy samotnie spacerowała brzegiem morza. Czasami stawał się tak ciężki, że godzinami leżała na twardej podłodze, płacząc. Modląc się o siłę, by żyć. Trwać w tak długich wtedy minutach dnia i nocy. I trwała przecież dzień po dniu. Płaszcz chronił ją. Przynajmniej tak myślała.

„Nie…Z tego czarnego atłasu nie uszyję płaszcza ofiarnego…Uszyję suknię
na tango…”- powiedziała, śmiejąc się radośnie. Głośno. Srebrzyście. Mocno.

Płaszcz stał się lżejszy niż piórko.