Wycisnąć...

 

Bezradność

Wyciskam z siebie

myśli

jak sok z owoców.

Cisnę i cisnę

i coraz mniej ich wokół.

I we mnie.

Co zrobić teraz mam

ze sobą?

Gdy tak naciskam,

to jakbym

rozstawała się z głową.

Głowa i ciało osobno

wirują.

Siebie nie czują zupełnie.

Odrębne.

Jedno Plemię.

I drugie Plemię.

Coś, coś zmienić trzeba.

„Siebie

przemień.”

Szepczę bezgłośnie.

Jak w starym krośnie

utkam swe życie na nowo.

Z ciałem i głową.

Nie osobno,

lecz razem.

W całości, jedności,

w spojeniu.

Energia drga

w zespoleniu.